Yapay zekâ bizi tembelleştiriyor mu?

Yapay zekânın günlük yaşama ve iş süreçlerine entegre olması, kullanıcıları ikiye bölmüş durumda. Bir kesim bu teknolojiyi üretkenliği artıran ve süreçleri hızlandıran bir devrim olarak görürken, bir diğer kesim insanları tembelliğe teşvik ettiğini savunuyor. Ancak temel gerçeklik şu şekilde özetlenebilir: Yapay zekâ, bir araç. Etkisi ise kullanım biçimine bağlı olarak değişir.

Günümüzde birçok kişi, harita uygulamaları, arama motorları veya mesajlaşma hizmetleri gibi araçları düşünmeden kullanıyor ve bu hizmetler yaşamı kolaylaştırdığı için herhangi bir sorgulama yapmıyor. Aslında aynı işlevsellik, yapay zekâ araçları için de geçerli. Verimliliği artıran, zaman kazandıran ve hedeflere ulaşmayı kolaylaştıran bir teknolojinin olumsuz algılanması, esasen teknolojiye değil, bireylerin değişime olan dirençlerine dayanıyor.

Yapay zekâya yönelik eleştirilerin büyük bir kısmı, teknolojik dönüşüme ayak uyduramama kaygısından ve alışkanlıklara bağlılıktan kaynaklanıyor. Bu bağlamda asıl tartışılması gereken nokta, teknolojinin kendisi değil, bireylerin onu nasıl kullandığı.

Eğer bir kullanıcı, yapay zekâyı üretkenliğini artırmak, iş süreçlerini optimize etmek ve stratejik düşünme becerilerini geliştirmek için kullanıyorsa, bu araç bir büyüme katalizörüne dönüşebilir. Ancak yalnızca kolay yolu tercih etmek adına tercih edilen bir yapay zekâ kullanımı, bireyin kendi gelişimini sınırlandırmasına da neden olabilir.

Bu nedenle, yapay zekâ teknolojilerinin toplumsal ve bireysel etkilerini değerlendirirken sorulması gereken temel soru şu: Bu teknoloji, bireyin potansiyelini ortaya çıkarmaya mı hizmet ediyor, yoksa mevcut konfor alanını koruma aracı olarak mı kullanılıyor?