Baştan söyleyeyim bu yazı serzeniş içerir. Bir kişiye, bir gruba, sana veya ona değil, hepimize.
İnsanların sistemi oluşturduğu ancak sistemin insanları yönettiği bir çağa geldik. İşlerimizi kolaylaştırmak için sistemler kurup, hayatımızı bu sistemlerin yönlendirmesine bıraktık. İşte oluşturduğumuz bu sistemlerin en bilineni, bizi en köle hale getireni o… Şimdi okuyacaklarınızdan sonra onu hemen tahmin edeceksinizdir diye düşünüyorum. Çünkü bunu bize biz yaptık…
En sevdiğimiz pozisyon uluslararası bir şirkette üst düzey yöneticilik olan hayaller aşıladık kendimize.
Büyük bir meziyetmiş gibi hafta sonuna ziplenmiş hayatlara şükretmek zorunda olan bir sistem yarattık.
Plazalarda yaşanan süslü entrikaları kaliteli bir yaşam diye paketleyip önümüze koyduk.
14 günlük tatil için bütün bir yıl gecesini sonraki gecesine katan makinelere çevirdik kendimizi.
3 satırlık title’larımızın altında ezildik.
Şimdi elinizde cenaze töreninizi değil deadline’ı kaçırınca mutlu olacak bir çocuğunuz, günde 10 toplantı set edebilirken size “nasılsınız” diyecek vakit bulamayan bir öğrenciniz var.
İşte tüm bunlara sebep, yıllardır kafamıza çakılan tek bir kelime; kariyer.
Şimdi hayattaki en önemli başarının kariyerimizde ilerlemek olduğunu düşünerek hayatı ıskalayan, bir sonraki terfi döneminde pozisyonumuz yükselmezse depresyona girecek olan bizleri tebrik edebiliriz.
Bu kadar sözden sonra başarı ve mutluluk kriterlerinizi tekrar gözden geçirmenizi tavsiye ederim. Sabahları şık takım elbiselerinizi giymeden önce mutluluğunuzu giyebiliyor musunuz gerçekten üstünüze? Bunu sorgulamadan evden çıkmayın.
Kariyer
Geçtiğimiz günlerde onuncu yılını tamamlayan Facebook’un bugün 1,23 milyar aylık aktif kullanıcısı mevcut. Dünya çapında 37 ofis ve 6 binden fazla da [...]